Het is weer heerlijk fris, dat betekent lekker slapen en wakker worden met een koud neusje neus. Het nieuwe kunstseizoen is aangebroken waarin ik de meest ellendige en mooie zomer achter mij laat. Waarom mooi, alles wat je had is toch weg? Nou, ik ben ook vader geworden! Twee weken voordat de Keilewerf uitbrandde was daar een Pierre. Een mooiere troost was er niet. Inmiddels is hij bijna 5 maanden oud en (geheel objectief) de allertofste baby ooit!

Oké, dat Pierre mijn mooiste (co)creatie ever is staat buiten kijf. Maar direct daarop gevolgd toch ook een aantal bijzondere projecten die ik in de afgelopen maanden heb uitgevoerd of afgerond.

Om te beginnen was daar aan het begin van de zomer de KinderKunstveiling de Aanschouw bij Tent. Een concept dat al in 2020 zou worden uitgevoerd maar destijds helaas niet kon doorgaan (iets met een virus). Gelukkig bederven ideeën niet en kon het alsnog plaatsvinden. De KinderKunstveiling is een jaarlijkse (nieuwe) traditie voorafgaande aan de Aanschouw Veiling (voor grote mensen). In de leeftijdscategorie; alle leeftijden tot en met 12 jaar worden door kinderen gemaakte kunstwerken geveild. De opbrengst van de verkochte werken ging naar het goede doel. Dit jaar was dat Niet Graag Een Lege Maag. Met dank aan het CBK Rotterdam die het financieel opzetten van deze nieuwe traditie mogelijk maakte.

Van het veilen van kinderkunst naar het verkopen van verkeersboetes. In Amstelveen was ik uitgenodigd om deel te nemen aan Ted z’n feestje met als thema ‘Over Waarde’. Ted Noten viert dit jaar zijn dertigjarig jubileum als sieraadontwerper/kunstenaar. Ter ere daarvan is in Museum Jan zijn werk te zien samen met andere kunstenaars die werken rondom soortgelijke thema’s. Mijn verkeersboetes (Fine-Art Serie) worden daar tentoongesteld. Tijdens de opening was ik gevraagd om iets te doen.

Dus, in het verlengde van de verkeersboetes die ik al een aantal jaar verkoop bedacht ik om het lot maar eens in eigen handen te nemen. Met opzet een boete krijgen, en deze verkopen. Dit deed ik door mijn auto midden op het plein, recht voor de ingang te parkeren en daar live een melding van te maken bij de politie.

Tot dusver heb ik nog geen boete ontvangen. Ik wacht af… (politie, lezen jullie mee?) De lijst staat al klaar.

Tijdens het wachten op de boete, het volgende. Sinds best alweer een tijdje werk ik al aan een onderzoeksproject dat onderdeel is van New Canterbury Tales. In het kort, het gaat over de toekomst van onze lieve planeet, daar gaat het namelijk niet zo bijster goed mee. Samen met de fantastische collega-kunstenaar Kate Studley werkte we vanuit Kop, i.s.m. New Canterbury Tales (weer in opdracht van Avans, en Europa) op diverse scholen en organisaties en scholen in Breda (Markenhage, OLV en Grote Broer Grote Zus) aan een tentoonstelling genaamd Re-Imagining Breda 2070 in het Stedelijk Museum in Breda (snapje?). In het project lag de focus op een duurzaam en compassievolle samenleving. Wij (Kate en ik dus) dachten, we gaan het gewoon vragen aan de generatie van de toekomst. Dus deden we meerdere workshops in verschillende wijken van Breda waarbij we de betreffende wijk op schaal meenamen. Door een rollenspel en uiteenlopende scenario’s probeerde we de deelnemers te stimuleren om na te denken over hoe de stad van de toekomst eruit moet zien. Zie hier het resultaat.

In toekomstig Breda is er een hoop ruimte voor natuur. Gelukkig. Ik mis bomen (en een groot meer voor mezelf waarin ik kan zwemmen in de zomer) in Rotterdam. Wellicht verhuis ik in 2070 naar Breda. Dan ben ik 83. Waarschijnlijk ben ik dan ook wel over mijn nachtmerrie heen dat ik per ongeluk een huis in Brabant heb gekocht.*

Ondertussen nog steeds geen boete toe kunnen voegen aan mijn verzameling. Wel een hoop takken. Deze werden namelijk tentoongesteld in een door mij in de wereld geroepen Takkenmuseum ergens in een bos rond Oosterbeek. Helaas was het maar van korte duur, maar wel met een heleboel bezoekers, het museum was namelijk te zien tijdens de jaarlijkse AirBorne wandeltocht. In het museum bracht ik een ode aan de tak. Indien je een mooie permanente plek weet voor het Takkenmuseum, laat het mij weten.

Dan als (bijna) laatst, en om de opening van het nieuwe culturele seizoen feestelijk te openen, de Celebrator. En ja, ik weet dat dit ook de naam is van een speeltje voor volwassenen maar de Vierborator was al helemaal discutabel. Mijn Celebrator (AL) is een soort van ding voor als je iets te vieren hebt. Denk aan de verjaardag van je hamster, het behalen van een moeilijke toets of het vieren van een vriendschap. Alles kan alles mag. Het enige wat je hoeft te doen is je muziek te kiezen, je effecten en de hoeveelheid drama bij de aankondiging.

Oh! De kers! Of eigenlijk appel. Het Klokhuis zendt op 7 november mijn aflevering uit, om 18:45. Voor wie geen tv heeft (ik), moet werken in de avond (ik) of het niet wist (ik wel) kan hier de aflevering bekijken. Om het te vieren heb ik een Klokhuistaart gebakken.

Tot de volgende keer

Groet Maarten

* Dit is een terugkerende nachtmerrie. Ik heb op zich niets tegen Brabant, ik heb er zelfs 5 jaar gewoond, maar ik weet niet of dat ik die permanente gezelligheid kan handelen. Vanaf mijn 83^ste moet dat wel lukken.